Don Hart, Tony Melucci (82 inmiddels) en Saki Becarevic

Vorige week als gastspreker een Spring Hill, Florida weer boeiende ontmoetingen gehad met duivenliefhebbers uit Canada en Amerika. Elk jaar wordt in Spring Hill de jaarlijkse Gulf Coast Classic gehouden, waar liefhebbers uit heel de USA en Canada op afkomen. Zelf was ik uitgenodigd de goegemeente bij te spijkeren over de huidige stand van zaken in Europa en de moderne manier van spel, training en motivatie. Kort gezegd: Old school ontmoet New school.

Spring Hill is een dorp in west Florida, boven Tampa en dicht bij de Golf van Mexico, waar talloze “snowbirds” (oude mannen uit de koudere streken, die alleen nog maar met duiven willen spelen in een prachtig, maar zomers bloedheet, klimaat). En daar wonen op 4 vierkante kilometer ruim 220 liefhebbers, zoals bij ons vroeger in de grote steden, alleen daar in villa’s met minstens een halve hectare tuin erom heen en met kanjers van hokken, waar zelfs ik wit van wegtrek. De mensen zijn bijna allemaal gepensioneerd en vaak maatschappelijk geslaagd, maar fanatiek als schooljongens en bereid heel veel tijd in hun duiven te steken. Als twee keer per dag trainen met de auto nodig lijkt, dan doen ze het ook, of het de duiven nou baat of schaadt. Net als hier zijn er weinig trendsetters en veel trendvolgers. Met andere woorden, weinigen, die goed nadenken en presteren en velen, die zich kapot werken, omdat ze niet nadenken, maar nadoen.

Veel duiven worden kapot getraind en zien er afgemat en moe uit. Vanwege het enorme roofvogel probleem wordt er ook zo min mogelijk aan huis getraind en vervaagt de kijk op de conditie en gezondheid, die je kunt aflezen aan de manier waarop duiven rond het hok trainen.  En als we denken, dat wij last hebben van de roofvogels,  daar zie je niets anders. Op een gegeven moment zag ik bij een liefhebber meer dan 30 buizerds boven de hokken zweven, zoals je bij ons meeuwen ziet. De havik zit ze letterlijk op de hielen en worden soms met vuurwerkpijlen, vanuit een fles “beschoten” om ze af te schrikken. Dus koop met oud en nieuw flink wat vuurpijlen voor in het vliegseizoen.

Zoals elk nadeel, is er ook een voordeel: de duiven vliegen na de vlucht als raketten op het hok af en gaan zo snel mogelijk naar binnen. Ik zag een groepje van 4 duiven tegelijk aankomen, waar 1 witpen bij zat, die kennelijk de speciale aandacht van de havik had getrokken. 3 keer probeerde de havik de duif te slaan bij de landing en pas bij de 4e poging lukte het de duif het hok binnen te gaan. Om er de zenuwen van te krijgen.

Zomaar drie hokken van toppers: Randall Berkey, Saki Becarevic en Don Hart

Omdat bijna geen enkele tuin een hek erom heeft, loop je zo van het ene hok naar het andere. De plaats heeft ook de bijnaam ‘Little Belgium"

En of ik nou wilde of niet, toch even naar de Golf van Mexico geweest, waar langs het strand enorme huizen op hoge palen staan. Onderweg er naar toe in de kanalen langs de weg alligators gezien. Getver!

In ieder geval een boeiende ervaring gehad met heel fanatieke liefhebbers, die er werkelijk alles voor over hebben (3000 kilometer verhuizen!) om hun jeugddroom werkelijkheid te laten worden. Heerlijk om zoiets mee te maken.