Donderdag 24 januari ben ik met een groep Belgen van het sportblad De Duif vanuit Zaventem naar Wenen gevlogen en vandaar met een bus via Bratislava naar het koude Nitra gegaan.

Nitra is gelegen in Slowakije, dat tot de Europese gemeenschap behoort, en waar de mensen verschrikkelijk hun best doen om de achterstand van de tijd van het IJzeren gordijn weg te poetsen. Ze zijn trots op hun land en cultuur en hebben dat op een sympatieke manier aan de buitenlandse bezoekers getoond. Het inkomen bedraagt zo’n 600 euro per maand en gelukkig is de prijs van eten en drinken daarmee in evenwicht. Maar alles wat ze importeren, daar moet de marktprijs voor betaald worden, dus buitenlandse goederen zoals benzine, wijn, mode is voor die mensen vreselijk duur. De prachtige winkelcentra zoals in het westen, hebben ze daar ook, alleen is de klandizie maar mager. Hopelijk maken ze die inhaalslag ook. Het is ze gegund.

De Olympiade in Nitra was heel goed georganiseerd. De opening, de beurs, de zaal waar de Olympiade duiven ten toon stonden gesteld, alles was keurig geregeld. Bij de info stand deed men alle moeite om de mensen te informeren en te helpen. Ze waren terwille en gewoon aardig. Toch fijn om zoiets mee te maken.

Zelf trok ik deze dagen vooral op met Fonne Wuyts, Dirk van Dijck en Marcel Wouters. Zoals de Belgen zeggen, toffe gasten. Dirk is ook in het oostblok een zeer bekende melker door zijn Kannibaal en werd om de paar meter aangesproken. Hij reageerde daar altijd zeer vriendelijk op en dat werd zeer gewaardeerd door alle Polen, Roemenen, Oekraieners en meer van die oostblok mensen.

Het beursgedeelte was zoals bij alle beurzen. Zien en gezien worden, bijkletsen, nieuwe mensen ontmoeten en veel op de foto. Bij Hans van de Sluis op de foto met Amsterdammers, Dave van Zon, vader en zoon Henni Lagrouw en Michel Vanlint.

Vrijdagavond was de zogenaamde vriendschapsavond, georganiseerd door de FCI, waar de prijzen van de Grand Prix races en van Londen en Berlijn werden uitgereikt. Het moet gezegd, wat een afgang. Het zoveelste bewijs, dat bestuurders alleen maar moeten besturen en het organiseren aan ondernemers en organisatoren moeten overlaten. Het is veel van Jantje klapt voor Pietje en Pietje klapt weer voor Jantje, maar een mooie prijsuitreiking ho maar. Gelukkig was ik zo eigengereid om op het podium te klimmen en een foto van Peter van de Burg, die toch maar de Londen race had gewonnen, te maken.

Op het FCI congres vonden ze de Berlijn en Londen races zwaar tegen vallen, maar in plaats van ermee op te houden, gaan ze ze weer organiseren, zogenaamd omdat de oostbloklanden het zo prijs stellen. Als we nou in ons land allemaal weigeren met die onzin mee te doen, worden ze misschien eens wakker.

Zaterdagavond was de Gala avond in het centrum van Nitra en het eerlijk is eerlijk, dat was een avond met allure. De Slowaken hadden dat prima georganiseerd en met eerst een cultureel programma met zang en dans werd dat een promotie van een trots volk. Mooi, kundig geregisseerd en een aangename avond met goed eten en drinken, zeker later op de avond met een warm en koud buffet, vooral de patisserie was genieten.

Voor mij was het hoogtepunt van de Olympiade, de huldiging van de eerste drie per categorie, waarbij onze eigen Jelger Klinkenberg als eerste op het schavot kwam te staan en voor wie het Wilhelmus gespeeld werd. De hele zaal stond op en zo werd deze huldiging indrukwekkend en waar dan al gauw de aandacht verslapt, voelde je de avond naar een hoogtepunt gaan. Iedereen bleef vol aandacht en gaf steeds een staande ovatie voor elke categorie winnaars. De Polen, die toch al veel op het podium stonden, maakten er een spektakel van door als ware patriotten de huldiging in ontvangst te nemen. Hand op de borst, gebalde vuisten, de emotie spatte er vanaf.

Wat je twee jaar geleden in Poznan al zag, ging hier verder. Onderschat die Polen niet, dat zijn geen gewone melkers, fanatiek, gedreven, alles  top. Het zou mij niets verbazen als de Polen en andere Oostblokkers ons voorbijgaan. Zij willen nog zo graag voort, wij zitten alleen maar navel te staren en elkaar het einde van onze hobby en passie aan te praten.

Het mooist was toch de huldiging van Arjan Beens, ook zo’n jonge hond, die zo graag wil en zijn passie laat zien. Veel toeschouwers, ook grote kampioenen stonden met een brok in de keel en met vochtige ogen zijn geweldige huldiging mee te maken. En ze zeiden na afloop:  DAT wil ik ook. DAT wil ik ook mee maken, DAAR wil ik ook staan, DAAR ga ik voor. Respect , ook achter in de feestelijk aangeklede zaal. Hulde voor de Slowaken En Theo Hutten, de voorzitter van de Olympiade commissie, is wel een organisator en had deze keer zijn zaakjes perfect voor elkaar. Hij mag trots zijn.