Over 5 weken gaan we weer beginnen met het nieuwe vliegseizoen. Het herfstachtige weer dit weekend was een mooie aanleiding om alles eens een grondige beurt te geven.

Op de vlieghokken werden de laatste duivinnen van de vlieghokken naar hun duivinnenverblijven gebracht, zodat alles nu op (totaal) weduwschap zit. Vanaf nu worden de doffers en duivinnen elke week een dag bij elkaar gelaten om te zorgen, dat ze goed gekoppeld blijven. Het is opvallend, dat vooral de jaarlingen heel makkelijk ontkoppelen. Na een week of 5 weten ze blijkbaar niet meer welke hun laatste partner was. En zo kan ik ze, zonder de duiven weer op eieren te laten komen, (vooral het nestjagen doet de conditie afnemen), makkelijk het weduwschap leren. Twee weken vóór het seizoen, breng ik de beide geslachten meerdere keren 10 km weg en laat de duiven op elkaar thuiskomen om het spelletje onder de knie krijgen. En het seizoen kan beginnen.

Het is wel werk aan de winkel, broedbakken grondig reinigen, de extra zitschapjes van de hokken verwijderen, schalen boenen en laten drogen. Kortom het slechte weer was toch ergens goed voor.

In mijn blog  over Willy Daniels schreef ik over het probleem scheefvliegen, waar ikzelf en ook anderen in Nederland last van hebben in het begin van het seizoen. In België hebben ze er kennelijk geen last van. Dus wat doen wij fout.

Een Belgische liefhebber meende de oplossing te vinden in het feit, dat wij in Nederland de duiven kennelijk te hard aanpakken en te veel wedstrijden over grotere afstanden laten vliegen. In de tijd, dat ik intensief contact had met Michel Vanlint bij zijn terugkeer in België, hadden we het vaak over de belastbaarheid van de duiven. Bij onze zoektocht naar goede duiven maakten we onderscheid tussen supers, echt goede of volgens  het Belgische systeem. Tot die tijd werden  de duiven  in België voor de zware halve fond en verdere afstanden om de week gespeeld en niet elke week, terwijl er tot die tijd amper met duivinnen werd gespeeld. In Nederland speelden en selecteerden we de doffers en duivinnen al vanaf de jaren tachtig op elke week spel.

Volgens mij is dat de verklaring dat mijn van oorsprong Belgische duiven, GESELECTEERD volgens het Nederlandse systeem, zo succesvol zijn, wanneer ze door Belgische liefhebbers worden gespeeld.

Maar of, dat nu de verklaring is voor het scheefvliegen, ik zou het echt nog niet weten.

Misschien is het soortgebonden. In Nederland werd veel met duiven gespeeld die veel Gebr.Janssen bloed in de aderen hadden, terwijl die duiven in België half zo populair waren. Misschien heeft het met de eiwitrijke voeding na de kweek en het snel laten trainen te maken. Ik zou het niet weten, maar mijns inziens heeft het niet met de vele vluchten te maken, dan zou het fenomeen toch in de loop van het seizoen op moeten treden in plaats van in het begin.

We blijven zoeken naar DE oplossing