Zaterdag weer naar de jaarlijkse viering van de Gouden Duif in Broechem geweest.

Je hoort overal, dat de duivensport in onze contreien achter uitloopt, maar degenen, die er waren moeten beslist een andere kijk daarop gekregen hebben. Ongelooflijk wat een volk was daar aanwezig. Niet alleen Belgen en Nederlanders, van alle afdelingen waren de Nederlandse liefhebbers aanwezig, maar ik heb daar mensen gezien uit Engeland, Duitsland, Frankrijk, Ierland, China, Taiwan, de USA. Uit Amerika sprak ik weer eens met Rick Mardis uit Texas, die speciaal om beter met de duiven te kunnen spelen vanuit Oklahoma daar naar toe was verhuisd. Zouden sommige liefhebbers, die klagen over hun slechte ligging hier ook eens moeten overwegen. Rick Mardis was in de jaren 60, als dienstplichtig militair in Vietnam gelegerd. Hij vertelde mij eens, dat zijn duivenhobby hem van nut was, omdat de Vietcong  in hun onderzeeërs in de Mekong Delta lagen te “wachten” en door middel van duiven de mensen aan land lieten weten, dat ze in de buurt waren. Nu niet meer voor te stellen met de huidige communicatie apparatuur. Wat een verhaal uit een tijd, die ik zelf bewust heb meegemaakt.

Hoe later op de avond, des te schoner het volk. Hier op de foto met  de mannen, die tegenwoordig het verschil maken. De meesten konden mijn zonen zijn, qua leeftijd. Henri van de Berg, Aad ??, ikzelf, Foppe van de meer, Auke Bosma en terug aan het front Arjan Beens. Tja ik word grijs, maar de duivensport toch nog niet.

Niet alleen de ontmoeting met zoveel leuke, interessante en gezellige duivenmelkers was de moeite waard, maar voor mij zijn de huldigingen van de Gouden Duif winnaars altijd heel speciaal. De winnaars voor Nederland waren vader en zoon Jan en Piet Schutte uit Amsterdam. Aardige, sympathieke mensen, liefhebbers met 16 koppels ouden en 40 jongen op een hok van 6 meter op een klein achteruit in Amsterdam. En hard spelen!! Helemaal geweldig wat een resultaten zij het afgelopen jaar behaalden, om  een diepe buiging voor te maken.

Vader Jan genoot enorm van de huldiging en kon zijn ogen niet van de Nederlandse en Japanse missen afhouden en volgens mij ziet hij niet goed, want hij moest ze ook steeds even “voelen”. Kortom het was een heel leuke huldiging van mensen, die het meer dan verdienen.

Ook nog een tijdje samen met Michel Beekman een praatje gemaakt met Jos en Jules Engels uit het Belgische Putte. Michel moet nog een tijdje op Belgische les, want hij kon ze maar moeilijk verstaan. Jos verontschuldigde zich daarvoor door te zeggen , dat hij uitsluitend Puts kan praten, en dat dialect is inderdaad moeilijk te volgen.

De complimenten voor Jan en Rik Hermans, die tezamen met hun team, maar weer eens bewezen, dat het organiseren van evenementen niet door bestuurders, maar door organisatoren gedaan moet worden.

Het vliegseizoen kan weer beginnen!